The Fishermans Trail

In het begin van 2023 liep ik de helft van the Fishermans Trail, een wandelroute langs de kustlijn van Portugal. Dit was onderdeel van mijn 6 weekse reis over Tenerife, Spanje en Portugal. In deze blog schrijf ik over dit impulsieve en vooral avontuurlijke verhaal!

The Fishermans Trail

The Fishermans Trail is een wandelroute van 226,5 kilometer langs de zuidkust van Portugal. Het is onderdeel van het grotere wandelnetwerk Rota Vicentina. De route loopt van dorp naar dorp en is verdeelt in 13 etappes, tussen de 10 en 22 kilometer. Doordat er over de gehele route een fisherman’s trail luggage transfer is, is de route voor vrijwel iedereen toegankelijk.

In ieder dorp staat een groot bord met een wandelkaart. Dit zijn de begin- en eindpunten. Het pad is gemakkelijk te volgen via de groen/blauwe markering. Onderweg loop je over kliffen, door de duinen en kleine stukjes binnenland. Maar vooral langs de ruige en adembenemende Portugese zee.

Ik startte mijn tocht in het dorpje Odeceixe, zo ongeveer op de helft van de trail. Van daaruit ben ik noordwaarts gaan lopen tot aan Sines.

Dag 1: Odeceixe – Zambujeira del mar (19 km) Maak kennis met de kliffen van Portugal

Overnachting Odeceixe: Camping São Miguel
Overnachting Zambujeira del Mar: Camping Zambujeira del Mar

Na een goede nachtrust op de camping is het tijd om te starten. Omdat ik al een aantal weken op reis was had ik een extra, voor deze onderneming overbodige, rugtas. Deze kon ik bij de receptie afgeven en zou dan via de bagage transfer naar mijn eindpunt in Sines worden gebracht.

Tijd om te gaan! De eerste 4 kilometer is over het asfalt richting zee. Onderweg neem ik een video op voor mijn vader, die vandaag jarig is.

In het routeboekje, die ik onderweg had gekocht, zit een topografische grafiek waaraan je kunt zien hoeveel je klimt en daalt op een dag. Dat is fijn, want daardoor weet ik een beetje wat ik kan verwachten. Zo zie ik dat ik na de asfaltweg een flinke klim moet maken.

Maar als de klim komt blijkt hij alles mee te vallen. Een klein stukje doorlopen en ik kom bij een prachtig uitzicht van het strand, Odeceixe en de zee. De kliffen zijn fantastisch! Ik houd hier even pauze voor een snack en om het waanzinnige uitzicht op mij in te laten werken. De route loopt over de kliffen langs de kustlijn. Ik hoor de golven en ruik de wilde rozemarijn die in de duinen groeit.

Het pad is vrij stevig en daardoor makkelijk te bewandelen. Ik ben dan ook verbaast als ik al gauw halverwege ben. De tijd vliegt als je het leuk hebt! Ik lunch wat en vervolg daarna de route. De tweede helft gaat wat trager. Het zand is hier ook wat muller en ik word moe. Ook voel ik op mijn hiel al een kleine blaar opkomen. Op dag één natuurlijk al…

Al deze afleidingen zorgen ervoor dat ik even niet oplet en een steile asfaltweg omhoog loop. Om er vervolgens bovenaan achter te komen dat ik verkeerd ben gelopen!

Wat ga ik doen? Teruglopen? Ik ben moe en heb het warm. Daarom besluit ik eerst even de schaduw op te zoeken voor een snack en wat water.
Ik kijk op de kaart en zie dat de asfaltweg naar dezelfde plek gaat als de route. Dilemma… Ga ik over de weg of loop ik terug naar de trail? Beide wegen zijn nog 1 uur lopen. Maar ja, van de route afwijken…

Ik bedenk me dat de laatste kilometers van de trail redelijk hetzelfde zullen zijn als de rest dus ik besluit voor het comfortabele asfalt te gaan. Ik loop tussen landbouwvelden door en kom dan aan in Zambojeira del Mar. Zo’n vijf minuten voor de camping barst mijn blaar open. Gelukkig niet eerder!
Ik sluit de dag af met een heerlijke diepvriespizza van de campingcafetaria. Ik bel nog even met mijn jarige vader en ga dan snel mijn bed in. Met een voldaan en trots gevoel lig ik in de tent.

Dag 2: Zambujeiro del mar – Almograve (18 km) Beste vrienden voor één dag.

Overnachting Almograve: HI Almograve

Eén van de redenen waarom ik graag alleen reis is omdat je snel contact legt met anderen. Zo ook deze dag.

De ochtend begon met een intern dilemma. De eerste 4 kilometer van de route was over een asfaltweg en het routeboekje gaf als tip dat je deze kon overslaan door een lift te zoeken of taxi te nemen. Om vervolgens daarna de route op de kliffen weer te vervolgen.

‘Wat ga ik doen?’ hoorde ik mijzelf denken. ‘Kies ik voor de kortere route?’ ‘Je gaat toch geen stuk overslaan? Gisteren heb je ook al gesmokkeld!’. Uiteindelijk koos ik ervoor om de eerste 4 kilometer wel te skippen met de reden dat deze meerdaagse wandeling al uitdagend genoeg is. Zulke lange afstanden zijn nieuw en ik vind het allemaal al spannend genoeg. En daarbij kwam ook dat mijn overbuurvrouw op de camping Nederlandse was en met haar huurauto toch die kant op ging. Toen we over de desbetreffende weg reden zag ik al een handjevol hikers dezelfde richting oplopen. Dit riep bij mij toch weer het interne dilemma op. Maar, niets aan te doen, we zitten al in de auto.

Bij aankomst bedankte ik de dame en klom omhoog om het pad te vervolgen. Ik moest een paar keer stoppen en werd ingehaald door twee mannen van zo rond de veertig. Ze zagen er stoer uit, één bedekt met tattoos en de ander een lange baard. Beiden een zonnebril op en een backpack. Ze liepen zo’n 10 meter voor mij en doordat we redelijk hetzelfde looptempo hadden haalden we mekaar een paar keer in. Ik was een beetje afgeschrikt door hun verschijning en besloot daardoor geen praatje te maken.

Op een gegeven moment liepen zij weer voor mij en stopten ze beiden om een foto te maken, waardoor we op gelijke hoogte kwamen. Ik raakte met één van de twee aan de praat en het bleek eigenlijk best gezellig te zijn. Ik maakte kennis met Bart en Ertem, twee buschauffeurs uit Londen. Ja, van die rode dubbeldekkers.
Samen lopen zij de trail, waarbij Bart ook nog geld inzamelt voor een goed doel. De rest van de dag trokken we met z’n drieën op. We maakten grapjes, zongen liedjes en spraken over serieuze kwesties.

Zo hielpen we mekaar de warme dag door. We waren beste vrienden voor één dag. Wat nooit was gebeurt als ik die 4 kilometer in het begin niet had geskipt.

Dag 3: Almograve – Vilanova de Milfontes (15 km) Blaren.

Overnachting Vilanova de Milfontes: Camping Milfontes

Van meerdere hikers hoorde ik dat deze etappe goed te doen was. Maar deze dag werd ik geteisterd door blaren. Met het vele mulle zand op de route merk ik dat mijn voeten toch een hoop verschuiven in mijn schoenen. En die wrijving zorgt voor blaren.

Onderweg heb ik een hoop verschillende dingen geprobeerd: blarenpleisters, gewone pleisters, moleskin, intapen en natuurlijk doorprikken. Van andere hikers kreeg ik nog tips als buisverband, plukken merinowol om je tenen binden en een dubbele laag sokken aan. Dit zijn allemaal tricks die ik nog moet uitproberen.

Met twee ingetapete voeten heb ik deze etappe gelopen. Dit stuk gaat voor een deel door het binnenland, een mooie afwisseling na alle duinen en kliffen. Alhoewel dat uitzicht mij niet snel verveelt.

Om Vilanova de Milfontes te bereiken ga je een stukje het binnenland in en steek je een riviermonding over via een grote brug. Als je de route zuidwaarts loopt kun je vanuit het dorpje zelf een veerboot nemen. Dit pondje wordt beheert door een echtpaar en zo’n 20 katten. Voor een klein bedrag brengt de man je naar de overkant. Een echte lokale beleving! Helaas vaart hij alleen van noord naar zuid, dus ik moest via de brug.

Dag 4: Vilanova de Milfontes – Porto Covo (20 km) DIY Wandelstok repareren.

Overnachting Porto Covo: Hostel Ahoy Porto Covo

Als je zes weken uit een rugtas leeft wordt je steeds inventiever en oplosgerichter. Zo ook deze dag.

Ik had mij er mentaal op ingesteld dat dit de meest uitdagende dag zou worden. Van de 20 kilometer was namelijk 18 daarvan door het mulle duinzand. En om daar nog een schepje bovenop te doen; na 10 minuten wandelen begaf één van mijn wandelstokken het! Het in- en uitschuifsysteem was slap geworden waardoor mijn stok bij iedere stap een stukje korter werd. En ik had niet de juiste tools bij me om dat te repareren. Na een aantal woorden te hebben uitgesproken waar mijn moeder niet trots op zou zijn ben ik verder gegaan met één stok.

Ondertussen bedenkende hoe ik dit zou kunnen oplossen. In mijn hoofd ging ik alle spullen na die in mijn tas zaten. En toen kwam ik op een idee. Als ik het onderste deel van mijn wandelstok nou dikker kon maken dan zou het bovenste stuk er niet meer overheen schuiven. Ik graaide in mijn toilettas naar de pleisters en heb een vingerpleister (die zijn extra lang) rond mijn stok geplakt. En ja hoor, het werkte! De rest van de dag heb ik met een pleisterstok gelopen. Gelukkig maar, want ik had hem niet kunnen missen.

De omgeving is adembenemend. Het pad loopt grotendeels gelijk langs ‘de afgrond’. Ook zijn er een aantal slipperige stukjes waar je moet klimmen. Dat is spannend, maar dat geeft ook juist een kick. De zee is krachtig, meerdere malen voel ik spetters van de golven langs mijn gezicht. Het is fijn dat het zo waait, want de zon schijnt weer fel aan de hemel. Maar omdat ik van zuid naar noord loop schijnt hij gelukkig niet in mijn gezicht.

In de verte zie ik Sines al liggen en later ook Porto Covo. De route gaat langs een oud fort en daarna een stuk over het strand. Het laatste uur gaat in en ik merk dat ik moe wordt. Het is dan ook niet niks, vrijwel onvoorbereid zo’n route wandelen. Ik boek voor deze avond een hostel in plaats van een camping. Fijn om wat aanspraak te hebben en neer te kunnen ploffen op een bed.

Bij aankomst in Porto Covo loop ik voorbij het hostel naar het routebord. Ik voel dat ik dit moet aanraken. Intuïtief banjer ik het dorp door op zoek naar het bord. Als ik er ben voel ik me ontzettend trots. Tranen van trots! Het is me weer gelukt.
En dat is mij de afgelopen week vaak gebeurt. Zo’n wandeling zorgt ervoor dat je je grenzen verlegt en angsten steeds kleiner worden. Iedere succeservaring maakt me sterker en gemotiveerder om de volgende uitdaging aan te gaan.

Dag 5: Porto Covo – São Torpes (10 km) Ongewenst bezoek.

Overnachting São Torpes: Camping São Torpes

Veel mensen zien Porto Covo als start/eindpunt van de route. Maar er is nog geen officiële plek hiervoor. Daarom koos ik er nog twee dagen aan te plakken en naar Sines te wandelen.

Omdat ik wist dat deze dag maar twee uur zou duren deed ik het in de ochtend rustig aan. Rond het middaguur ging ik op pad. Maar dit stuk, misschien juist omdat ik later ben begonnen, viel me zwaar. Alles voelt zwaar; mijn tas, mijn benen, mijn voeten.

De vermoeidheid daalt in. Dit zijn momenten waarop ik het mijzelf erg moeilijk kan maken. Ik zeg mezelf niet aan te stellen en door te gaan. ‘Het is maar 2 uur, de voorgaande dagen waren veel langer.’ ‘Die warme zon moet je nu wel gewend zijn, net zoals het gewicht van je tas en je blaren.’ ‘Nu je aan het wandelen bent moet je misschien luisterboeken luisteren over onderwerpen die er echt toe doen.’

Deze kritische stem in mijn hoofd kan op dit soort momenten flink opsteken. Terwijl het juist beter is om mild te zijn en het mezelf makkelijk te maken. Dus in plaats van doorlopen besluit ik een uur te gaan liggen in het zand, loop ik met blote voeten over het strand en luister ik naar muziek in plaats van serieuze onderwerpen die me eigenlijk niet interesseren. Lukt me dit in één keer? Nee, zeker niet. Maar door langere tijd alleen op pad te zijn merk ik wel dat het mij steeds makkelijker wordt te luisteren naar mijn behoeftes en mijn intuïtie.

Aan het einde van de middag bereik ik de camping. De tentplekken zijn op een kiezelstenenveldje, wat het lastig maakt de tent op te zetten. Van een vriendelijk Duits echtpaar krijg ik een hamer te leen. Ik maak mijn laatste droogmaaltijd warm en eet die op bij het strand, genietend van de zonsondergang.
Er is iets aan deze plek waardoor ik mij niet helemaal op mijn gemak voel. Waarschijnlijk heeft het er mee te maken dat ik weet dat morgen de laatste dag is. Maar ook de camping heeft iets waardoor ik mij niet helemaal prettig voel. Er zijn een hoop katten en er lopen een aantal geheimzinnige figuren over het terrein.

Na het eten ga ik in mijn tent liggen en als snel kwam ik erachter dat mijn grootste aardsvijand aan de buitenkant van mijn binnentent zat: een dikke, zwarte spin! Ik probeer hem weg te slaan met mijn boek, maar hij komt tot 3 keer toe terug. Ik begrijp het wel, want mijn tent zit ook vol met muggen. Allemaal lekkere hapjes natuurlijk.

Uiteindelijk blijft hij weg, maar toch ben ik gefocust op ieder bewegend deeltje wat ik voorbij zie komen. Het duurt even, maar uiteindelijk val ik dan toch in slaap.

Dag 6: Sao Torpes – Sines (9 km)

Overnachting Sines: Hostel Origens

De nacht was intens. Ik voelde de onrust over mijn onverwachte tentgenoot en het was erg koud. Dus mijn humeur was niet echt om over naar huis te schrijven. Gelukkig kon ik rustig aan doen om mijn tent te laten drogen en te ontbijten. Toen de tent bijna droog was kwam ik er achter dat één van de katten op de camping tegen mijn tent aan had geplast. Mijn nieuwe tent. Dat maakte de ochtend er niet beter op. Vrij chagrijnig liep ik naar de receptie voor schoonmaakmiddelen, in de hoop dat ik op tijd was om de penetrante lucht van mijn tent af te krijgen.

De laatste loodjes, nog twee uur! Ik had nog twee uur aan luisterboek over; Noorderlicht lopers van Tim Voors. Ik besloot deze aan te zetten. De hele route was over het asfalt en na al dat mulle zand vond ik dat eigenlijk wel fijn. Ik merkte dat de asfaltweg mij ook hielp geleidelijk weer te wennen aan de “beschaafde wereld”. Ik snap dat een hoop wandelaars het stuk overslaan, maar mij hielp het wel.

En het einde kwam sneller dan ik dacht. Ineens hoefde ik nog maar 800 meter! Omdat er in Sines geen eindpunt van de route was besloot ik naar het standbeeld van ontdekkingsreiziger Vasco da Gama te lopen. Dat leek mij een mooie finish.

Die laatste 800 meter liep ik zonder luisterboek. Tijd voor een kleine terugblik op dit impulsieve avontuur. In een monoloog vertelde ik mijzelf hoe ontzettend stoer en sterk het is dat ik deze route ben gaan lopen. Dat ik veel uitdagingen ben aangegaan en mezelf een hoop in tegendelen heb bewezen. Het was echt een super gave ervaring. Eenmaal bij het beeld kwam de euforie en het overwinningsgevoel.

Ik had het gehaald.

Wat een trots.